van herfst en litteratuur

Lieve mensen,

Na een paar bezorgde mailtjes uit Nederland (waarvoor dank), kan ik jullie geruststellen dat hier in San Telmo geen overstromingen zijn geweest en dat alles goed met me gaat. Helaas was dit niet het geval voor mensen uit Belgrano, Saavedra (beide wijken in het noordwesten van de stad) en vooral een aantal oudjes uit nog oudere huizen buiten La Plata, die in hun slaap verrast werden door de waterstroom en niet weg konden... Vorig jaar waren er in oktober en december ook al zulke zware buien en het grootste probleem wordt veroorzaakt door de slechte afwateringskanalen die de hoeveelheid water niet aankunnen en nu ook nog eens voor een deel dicht waren geslibd met gevallen herfstbladeren...

De herfst heeft nu definitief haar intrede gedaan. Samen met een voor ons vreemd verschijnsel: bloeiende bomen ! Door de hele stad staan palo borracho's (letterlijk 'dronken stokken') met hun stekelige stammen, avocado-vormige eiervruchten die in de lente openklappen tot katoenpluis en hun prachtige lelieachtige bloemen waar soms zelfs colibri's omheen zwermen.

We zijn ondertussen verhuisd naar een klein appartementje vrij dicht bij Cris' werk in de buurt, in San Telmo. Hoewel we maar een blok of 4 van Constitución vandaan wonen, een criminele stationsbuurt vol prostitutie, drugshandel en andere duistere zaken, blijft dat alles binnen haar eigen territorium en kun je hier rond ons huis zeker tot een uur of elf 's avonds veilig over straat lopen. Maar zodra de buurtbewoners zich met hun uitgelaten hondjes binnen verschansen, vraag ik Cris om me op te komen halen bij de bushalte of iemand van de milonga om mij thuis te brengen. Sinds de overval ben ik veel alerter geworden en San Telmo is nu eenmaal wat ruiger dan het rustige Caballito waar we eerst woonden, omdat er laat op de avond regelmatig zwervers, drugsverslaafden en vuilnisslepers door de smalle straatjes zwerven en je nooit weet hoe die kunnen reageren als je langs ze af loopt... Een kennis uit La Boca zei het laatst al: 'el sur de Buenos Aires es morocho' oftewel 'het zuiden van Buenos Aires is donker' en daarmee doelde hij op huid- en haarkleur. Ik heb dan ook de bijnaam 'polaca' gekregen van de arbeiders die op de stoep van de Chinese supermarkt tegenover ons biertjes komen drinken na hun werk, Poolse, omdat ik blond ben en er mede daardoor uitzie alsof ik uit die regionen kom ! Soms vind ik het vervelend dat ik als een buitenaards wezen nagestaard wordt, maar toch voel ik me hier thuis. Het is een aangenaam en heel licht flatje met slaapkamer, woonkamer met bar en open keuken en badkamer en net helemaal opgeknapt door onze warrige en sympathieke huisbaas Jorge. Hij vertelde dat de vorige bewoners, een echtpaar met drie kinderen (!) het helemaal uitgewoond hadden.

We zijn maar een paar blokken verwijderd van de net nieuw geopende biologische markt, waar ze allerlei lekkere dingen verkopen. Ik ben nu aan het experimenteren geslaagd met zelf gebrouwen Kefir en het kweken van tarwegras !!! En natuurlijk zijn er de nodige wijkmilonga's, waar ik met Nicolette (uit Den Bosch) en Mayke (uit Enschede, die hier 2 maanden heeft gewoond) veelvuldig naartoe ben geweest. In La Glorieta, de halfoverdekte danssalon in het park van Belgrano, kwam een tangoliefhebbende straathond de muziekkiosk ingelopen en ging pal in het midden van de dansvloer liggen, waar hij vervolgens onverstoorbaar bleef luisteren en kijken :) ! Omdat mijn tangoschoenen ook waren gestolen vorige maand, had ik nieuwe besteld op de markt in Mataderos en van daaruit zijn we naar onze vrienden Cucuza en Moscato gaan luisteren op de Puente de la Noria, een oudkoloniale toegangsbrug die de stad voorheen met het buitengebied verbond, maar nu buiten gebruik is. Hier rook het naar gebraden worstjes, houtvuur en overal reden busjes rond met een zwarte kledingmarkt als eindbestemming. Hier in Lomas de Zamora bracht Cris zijn eerste levensmaanden door met zijn ouders, maar al snel moesten ze er weg wegens ernstige overstromingen... Deze streek heet Lanús, de rafelrand van de stad, waar we op de terugweg doorheen rijden met de stadsbus: stoffige zandstraten, krakkemikkige huizen en veel zwerfhonden...

Cucuza, die al een paar jaar een tangoprogramma heeft in El Faro, een wijkbar in Villa Urquiza, wil me in juli graag uitnodigen om daar iets te komen zingen. Dat zou een grote eer zijn ! Een week later hoort hij mij zingen tijdens het optreden van Nidia, mijn tango-oma, waar zijn zoon haar als één van de gitaristen begeleidt en hij is blij verrast. Qua zang ben ik weer goed op dreef: met een vriend van Mayke, David, mijn 'achterbuurman', maak ik nu af en toe muziek, want hij zingt ook tango en speelt supergoed piano, vooral jazz. Met Yolima, een Colombiaanse vriendin, zijn we bezig met het opzetten van een tangospektakel waarin zij danst en ik zing, maar dat is nog in volle opbouw en we zijn druk bezig met het vinden van muzikanten die ook zonder budget willen repeteren... En daarnaast ben ik met groepszangles begonnen in de Escuela Popular de Tango de la Boca, waar ze elke 2e vrijdag van de maand een optreden hebben van het huiskwintet Quinteto Negro La Boca, waarbij de zangleerlingen de show openen. Dat is overmorgen voor het eerst. Het heet Ciclo de Tango Contaminado, de Vervuilde Tangocyclus, waarschijnlijk geïnspireerd op de ranzige dampen die uit de roestbruine 'riachuelo' opborrelen. Het havenwater van La Boca stroomt al jaren niet meer en ondanks vele beloften, heeft de regering het nog steeds niet opgeschoond. Als je er je been in zou laten zakken, komen er waarschijnlijk enkel weer botjes boven, zo vuil is het...

Ik heb net het boek Het Gedroomde Land van Vera Keur en Theo van Stegeren gelezen, wat ik van Nicolette heb gekregen. Dit schrijversechtpaar heeft een jaar lang door Argentinië gereisd in de hoop een beeld te kunnen schetsen van de geest van dit land. Het is heel knap hoe ze sociaal-culturele, politieke en geschiedkundige reiservaringen zo weten te verweven dat er daadwerkelijk een overzichtelijk en min of meer chronologisch beeld ontstaat. Cristian is wat Argentinië betreft een wandelende encyclopedie, hij weet werkelijk alles over de geschiedenis en huidige gebeurtenissen hier, maar soms geeft hij zo'n vloedgolf aan informatie dat het me al snel doet duizelen. Dit boek schept orde in de overvloed aan indrukken, verhalen en vooral de complexe geschiedenis van het land. Alsof alles wat rondspookte in mijn hoofd aan impressies, belevingen en gedachten ineens op zijn plek valt. Enigszins weemoedig wordt ik er wel van, want naast die van vele inwoners is de slotsom van de schrijvers over Argentinië niet onverdeeld positief. Vooral de disbalans tussen het eigen belang en de inzet voor de samenleving herken ik. De schrijvers menen dat het het volk aan vertrouwen in de ander ontbreekt om echt tot een samenhorigheidsgevoel te komen. Dit komt vooral door het bewogen politieke verleden, waarin Buenos Aires en de rest van het land bijna continu 2 tegenovergestelde groeperingen vormden, maar tegenwoordig ook omdat mensen bang zijn dat hun individuele vrijheid in het gedrang kan komen, waardoor velen in een sfeer van wantrouwen en individualisme leven... mmhh, ik merk daar wel regelmatig wat van en probeer me daar niet teveel door te laten beïnvloeden, maar ik heb gelukkig een aantal vrienden die precies tegenovergesteld zijn en ik merk heel sterk dat als je jezelf openstelt voor anderen zij dat ook naar jou doen... (en dat als je een rotdag hebt, je slechte humeur ook echt een nare sfeer kan uitlokken, van sjacherijnige buschauffeurs tot vervelende opmerkingen of zelfs gescheld, een interessant sociaal fenomeen, haha)...

Vanaf 1 mei sluit Ayres Porteños, de jeugdherberg waar Cris werkt en we elkaar 2 jaar geleden leerden kennen. Een vreemd idee, dat alle vrienden, gasten en levensverhalen die op die plek bij elkaar kwamen ineens zullen verdwijnen. Het is een te duur project geworden voor de eigenaren en ze willen er nu een pension van maken, wat de kosten voor o.a. personeel en ontbijt flink terugbrengt. Gelukkig kan hij in hun hotel terecht, maar het werk zal er een stuk saaier op worden nu de drukke rugzakreizigers worden vervangen door serieuze gasten. Misschien geeft het hem wel veel meer rust, want de laatste tijd was het zo rommelig met vertrekkend personeel dat hij veel alleen op heeft gevangen en flink last van stress had.

Nog maar 4 maanden te gaan, even lang als mijn hele vorige verblijf hier in 2011, veel en weinig tijd tegelijk.
Voelt vreemd, omdat ik het stadium van toerist allang ontstegen ben, maar me toch alweer een klein beetje voorbereid op mijn terugkeer naar Nederland...

Hier is ons adres, mochten jullie zin hebben om ouderwets te schrijven:

Cristian Herrera en Evelyne Montens
San juan 895
Piso 1, departamento C
C1147AAG Buenos Aires CABA
Argentinië

Veel liefs,

evelyne