Corrientes en Misiones, van stad tot oerwoud...

Lieve vrienden,

Hier volgt de reis die ik in februari met Dini maakte:

De eerste halte was Corrientes, een kleine stad met veel laagbouw die helemaal stilvalt tussen 12 en 17 uur ivm de siësta, heilig in deze regionen. We logeerden in een heel mooi art-déco-hostel, bienvenida golondrina. We hebben eerst Itatí bezocht, een klein dorp op het platteland met een reusachtige basiliek omdat hier ooit een Maria is verschenen. Barbara, een Guns 'n Rosesfan die haar kat Axel naar haar ouders bracht voor de vakantie, stelde ons voor om ons rond te leiden in haar dorp. Het was fantastisch: bovenop het dakterras van de basiliek had je een prachtig uitzicht over de rio Paraná en als je je door alle maria- en andere heiligenbeeldjes had gewurmd, kwam je over de gloeiendhete 'boulevard' uit bij een strandje aan de rivier, waar ik even ingedoken ben voor verkoeling. Dit sterk stromende water geeft de grens aan tussen Argentinië en Paraguay. De volgende dag gingen we naar Resistencia, net in de provincie Chaco, waar bijna alles ivm vakantie, siësta en verbouwingen dicht was. Het Casa de las Artes had een interessant 'doolhof van het leven' en het Museo del hombre chaqueño liet zien hoe de oorspronkelijke indianenbevolking langzaam als slaven ingezet werd voor de tabak- en katoenindustrie. Er zijn in el Chaco nog maar bar weinig indianen over en die overleven op een karig dieet van wortels, besjes en ander droog spul wat ze tussen de vele doornstruiken kunnen vinden of afgelegen in dorpjes van kleihuizen zonder gas, water noch licht, in bittere armoede.

De volgende stop was Posadas, waar mijn oog vooral op de arme houten huisjes valt, die erg netjes ogen met hun bloemetjes en kleurige verf en in fel contrast staan met de dikke villa's bovenaan de heuvel bij het centrum. Hier rijden nutteloos glanzende suv's rond en brengen de rijke stinkers van de stad hun avond door met shoppen en ijs eten. Naast onze jeugdherberg, die wordt opgevrolijkt door Ali, een paar maanden oude en al flink brutale jack russel, staat een enorme, dure woontoren met helikopterplatform die wegens bouwtechnische redenen niet in gebruik mocht worden genomen en nu in stilte over de rivier uitkijkt en langzaam wegrot. We ontmoeten de Noorse Evelyn weer, die we in Corrientes hadden leren kennen en gaan de grens over naar Encarnación, Paraguay, waar we na wat zoeken de bus naar het noorden vinden die ons langs de weg achterlaat bij de ruïnes van Trinidad. Het is hier een stuk rommeliger dan in Argentinië en ik moet me concentreren om de mensen te verstaan, want ze praten hier meer Guaraní dan Spaans. Het achterland is erg groen en overal staan borden van grootgrondbezitters met Oost-Europese namen die hier in kolonies naartoe zijn getrokken aan het begin van de 20e eeuw. Het is een vreemd idee om ruïnes te gaan bekijken die in vergelijking met de mayatempels redelijk jong zijn en een unieke mengeling vormen van Europees religieuze- en Zuid-Amerikaanse indianencultuur: de Guaraníbarok ! De typisch roestbruine stenen nemen de vorm aan van mollige engeltjes en heiligen en de restanten van de ooit majestueuze kerk voeren je terug in de tijd. Hier werden de indianen uit Paraguay, het zuiden van Brazilië en het noorden van Argentinië door de Jezuïeten beschermd tegen de slavenjagers en de strenge katholieke kerk die hen als dieren beschouwden; weliswaar in ruil voor hun ziel en handenarbeid, maar met respect voor hun eigen tradities en in een ziektearme en voedselrijke omgeving. Een vrij ideologische samenleving die van ca. 1610 tot 1770 standhield. Van Trinidad namen we een motortaxi die ons al trillend 12 km verderop door de velden naar Jesús de Tavarangüe bracht, een andere missie met aanzienlijk minder details, maar wel veel mangobomen die wellicht nog door de missionarissen zelf geplant zijn en waar we heerlijk sappige vruchten van geplukt hebben.

Vanuit Posadas zijn we doorgereisd naar San Ignacio, een Argentijnse missie waar ooit duizenden Guaraní's woonden en werkten. Het dorp is klein en uitgestorven als we (weer !) rond de siësta aankomen, maar we vinden een leuk restaurantje, La Familia, waar oma, moeder, kleinkinderen en poes naar soapseries zitten te kijken en langzaam indutten en we eten er sopa paraguaya, een soort maïstaart. Het is hier voor het eerst bewolkt, wel fijn na zoveel dagen genadeloze hitte... in het pension logeert een tango- en folklorezanger uit Posadas, Jorge Fiorio, waar we kennis mee maken en ik na het avondeten een aantal nummers mee zing. De volgende dag bezoeken we in de ochtend de ruïnes, vooral indrukwekkend door hun grootte en bijgevoegd museum, waardoor we meer inzicht krijgen in de Jezuïetensamenleving en reizen in de middag verder door naar Iguazú. Omdat de weg afgesloten is, neemt de chauffeur een modderig zijpad en rijdt als een wilde door arme, afgelegen plattelandsgehuchten met houten huizen, halfnaakte kindjes en zwerfhonden. Iedereen zwaait naar ons. Hier zijn de plantages verscholen, ver van de doorgaande weg en de stenen woningen, waar men in de luwte maté drinkt die zij geproduceerd hebben, maar waar zij amper geld van terugzien...

Iguazú is vochtig en broeierig. De eerste dag valt de regen met tropische bakken uit de lucht en bezoeken we een ecologisch huizenbouwproject, waar alles van plastic flessen gemaakt is en waar tientallen kolibries rondzwermen die we maar niet op de foto vastgelegd krijgen omdat ze ons te vlug af zijn :) Ook de volgende dag regent het pijpenstelen en we besluiten nog één dag te wachten in de hoop dat het dan droog wordt. 'S middags stopt de regen even en wandelen we naar het drielandenpunt waar de Rio Paraná zich opsplitst in dezelfde rivier en de Rio Iguazú en waar je uitkijkt op Brazilië en Paraguay. De derde dag hebben we geluk: het is droog en niet al te bewolkt en we gaan met de eerste bus naar de watervallen. We zien superveel dieren: wilde cavia's, geelblauwe eksterachtige vogels die als duiven op de picknicktafels eten proberen weg te pikken, iguana's, coati's (neusbeertjes die mij 2 jaar geleden aanvielen omdat ik crackers bij me had), allerlei kleurige vlinders, kraanvogels, een katvis en zelfs een krokodil ! Eerst trekt de mist en ochtendnevel langzaam op en lopen we onderaan de watervallen door de jungle. De lucht trekt open als we bovenaan aankomen en de diepte inkijken en net als we bij het hoogtepunt aankomen, La Garganta del Diablo (de keel van de duivel), de breedste en oorverdovendste waterval die je je in kunt beelden, is het stralend weer met dreigende, donkere wolken bovenaan de rivier. De Rio Iguazú dondert hier in alle weelde en geweld zo'n 80m naar beneden en vanaf een platform wordt je elke paar seconden overgoten met hozen waterdruppels die opspringen uit de diepte. Het is niet te beschrijven zo mooi: het gebulder, de ongelofelijk hoeveelheid water die per seconde voorbij raast, de enorme kracht die dit geheel uitstraalt. Je wordt er helemaal stil van. Ok, je hebt altijd een stel sukkels naast je die je opzij duwen voor de 30e foto die ze willen maken, maar zelfs die worden teruggebracht tot stof in vergelijking met de oerscène die zich voor je ogen afspeelt. Net op de terugweg, als dan toch de lang uitgestelde stortbui losbarst, komen we Lucas tegen, een vriend van mij uit Buenos Aires ! Ik was alweer vergeten dat hij ook rond deze tijd bij Iguazú zou zijn, maar omdat niets duidelijk was, leek het me onwaarschijnlijk dat ik hem überhaupt tegen zou komen en nu zag ik hem ineens toch. Later op de avond hebben we met hem gegeten in de jeugdherberg.

Toen ik in Argentinië aankwam dacht ik dat ik nooit bekenden op straat tegen zou komen en dat dat hetgeen was wat ik zou missen van Den Bosch, maar het overkomt me juist best wel vaak !

Eén minpuntje in Iguazú waren de bedbugs in onze kamer die mij erg lekker vonden en een spoor van beten achterlieten op mijn buik, mijn schouders, benen en armen. Daar kun je ze ook aan herkennen, ze zuigen iedere keer een beetje bloed op, lopen 1 cm verder en eten door, totdat ze vol zitten...en het lullige is dat je er meestal pas een dag of twee te laat achter komt, omdat het in eerste instantie op muggenbeten lijkt. We hebben de laatste nacht dus in een andere kamer geslapen (wel met privédouche en -wc) en meerdere keren alle spullen uitgepakt en bespoten met insectenspray. Je wordt er een beetje paranoia van :( ... in Buenos Aires hebben we vervolgens alle kleren naar de wasserette gebracht voor de zekerheid.

Maar voor we daar naartoe terug gingen zijn we nog gestopt in Oberá. Met panorama-uitzicht bovenin de bus zagen we het ene kleine dorp na het andere voorbij flitsen. Weer veel houten huisjes met veranda's en matédrinkende mensen en overal felgroene vegetatie die contrasteerde met de prachtige roestbruine aarde. Het paradijs bevindt zich hier in de vorm van een arm gehucht genaamd El Paraíso. We hoorden van verschillende mensen dat Oberá erg internationaal is met haar kolonies Duitsers, Zwitsers, Tsjechen, Japanners, Italianen, Polen, Russen, Brazilianen en sinds kort ook een paar Nederlanders en dat ze elk jaar in september het feest van de immigrant vieren met typische gerechten, volkskledij en huizen in de bouwstijl van de verschillende landen. Er was weinig informatie te vinden via internet en als we aankomen bij het pension, blijkt dat we heel het terrein (2 chalets, het huis waar wij in slapen en het zwembad) voor onszelf alleen hebben, chic ! Sueño azul (de blauwe droom) ligt aan een dieprode zandweg aan de rand van het stadje, met enkel een paar kleine kioskjes in de buurt voor eieren en frisdrank... Het is zondag als we rond kunnen kijken en veel plekken zijn gesloten, maar we gaan naar het Parque de las Naciones (het park der Naties) in de hoop dat er ergens sushi of pizza wordt geserveerd. Helaas blijkt dat deze huizen de rest van het jaar alleen worden gebruikt voor feesten en partijen, dus alles is dicht, maar Miguel, een nazaat van Poolse immigranten (die vroeg in de middag al flink aan de drank zit !) nodigt ons hartelijk uit en blust onze verhitting met frisdrank. Als we verder gaan kijken breekt de hel los en moeten we een uur schuilen bij het dichte paviljoen uit Brazilië. Als we eindelijk door de stortregen weer teruggeraken in Polen, belt Miguel een taxi richting busstation en alsof de duvel ermee speelt houdt het tijdens de rit ineens op met regenen ! We besluiten maar daar te blijven tot onze bus vertrekt en de volgende ochtend zijn we weer terug in Buenos Aires.

Helaas is het Cristian nog niet gelukt om een appartement te vinden en blijven we in Ayres Porteños slapen, de jeugdherberg waar hij werkt, die op zich heel aangenaam is. De laatste dagen met Dini lopen we rond in San Telmo en Puerto Madero (Plaza de la Reina de Holanda, het Nederlandse Koninginnenplein, binnenkort Plaza Máxima, hahaah...) en gaan met Cris en Catalina naar een pretpark en uit eten. In de Chinese wijk barst weer een stortbui los en daardoor valt de salon van La Glorieta (in een mooie, oude muziekkiosk in het park) in het water, maar gelukkig is er El Afronte met haar Maldita Milonga (vervloekte milonga) die hier vlakbij optreden.
Het was geweldig om zo met mijn moeder rond te kunnen reizen en haar een beetje te laten zien hoe het hier allemaal is. Als ze weg gaat, is Flavio, een tangovriend uit Amsterdam, hier om tango te dansen. Met hem en Joanne (een Zuid-Afrikaanse die in NL woont en die we in Iguazú leerden kennen) en Mayke gaan we naar La Bomba de Tiempo, een grote improvisatiepercussiegroep, en verschillende milonga's.

Op 26 februari gingen Flavio en ik naar een milonga bij het Congres in de buurt die nogal tegenviel en besloten te voet terug te gaan naar San Telmo, een blok of 15 verderop. Normaal gesproken neem ik altijd de bus of loop ik via de grotere lanen 's nachts, maar het was rustig en we dachten gewoon te kunnen lopen. Wel sloegen we een paar keer af omdat er een paar schimmige figuren rondliepen en we die wilden vermijden. We hadden het er net over dat we ons hier altijd zo veilig voelden op straat en dat we gelukkig nog nooit overvallen waren en nét toen we de 9 de Julio overgestoken waren, in Chile, een straat waar we allebei al heel vaak doorheen zijn gelopen, hoorden we stappen achter ons. Flavio draaide zich om en meteen stond er een jongen achter hem met een pistool. Tegelijkertijd hoorde ik iemand van de overkant van de straat (uit een portiek ? Of kwam hij om de hoek ?) op mij af rennen en het geklik van een mes. Het was heel raar, je merkt in een fractie van een seconde dat hier geen ontsnappen aan is en het lijkt alsof je alles in slow-motion meemaakt. Ik slaakte een gil en zei tegen Flavio dat hij alles mee moest geven, in de hoop dat ze ons geen mes tussen de ribben zouden steken. In 10 seconden was het gebeurd, ze namen onze rugzakken in beslag en renden weg, de wijk in waar we net uit kwamen, San Cristóbal, aan de overkant van de 9 de Julio. Eerst in shock (ik was nog nooit van mijn leven bedreigd) en – nadat we merkten dat we gelukkig ongedeerd waren – door de adrenaline ineens woedend, was mijn eerste reactie om vloekend achter hen aan te rennen, maar eenmaal aan de overkant wisten we niet met hoeveel ze zouden zijn en leek het ons toch niet zo'n goed idee om de held uit te hangen... Links van ons, een paar blokken verderop, zagen we blauw zwaailicht en eenmaal bij de politie hebben we een half uur met een agent staan wachten op patrouilleauto's die rondjes door de wijk reden in de hoop de overvallers terug te vinden, maar zonder succes. Stomme wet van Murphy... Na een nachtelijk bezoek aan het politiebureau voor de aangifte liepen we verslagen en nog natrillend naar huis, dit keer wél over de grotere laan, maar niet helemaal zonder angst. Ze stalen de iphone van Flavio, onze tangoschoenen, mijn digitale camera en geld. De schoenen vond ik nog het ergst, want daar was ik erg aan verknocht... Het kostte me lange tijd om in slaap te geraken en nu nog schrik van de minste of geringste onverwachte beweging op straat. Je wordt ineens superalert, bijna paranoïde, ziet ineens overal door arme families gekraakte panden en elke jongen in donkere kleding met een petje of capuchon (het standaard dievenuniform waardoor je je overvaller niet kunt onderscheiden van honderden andere gelijksoortige gastjes) wordt verdacht...

Een paar dagen geleden liepen we door een lieflijke, bloemrijke, maar rustige straat in Flores, de niet al te nette buurt waar Catalina woont met haar moeder en die tegen een sloppenwijk aan ligt en er liepen 2 gastjes achter ons. Ik zei tegen Cristian dat ik me nog steeds niet op mijn gemak voelde, zeker niet in zo'n rustige woonhuizenstraat, omdat je je daar juist extra kwetsbaar voelt. Ineens trok hij zijn riem uit zijn broek en rolde het uiteinde om zijn linker vuist en plotsklaps waren de 2 gastjes nergens meer te bekennen, typisch... bij Cris voel ik me dus in ieder geval veilig :) en verder neem ik gewoon weer de bus terug tot vlak bij de jeugdherberg en pas ik extra op...

De laatste dagen met Flavio en Joanne waren erg gezellig en nu ik nieuwe schoenen en een telefoon heb besteld via Nicolette, die hier ook een tijdje komt dansen, begin ik langzaam weer dingen op te pakken en te kijken hoe ik vaste muzikanten kan vinden, want ik heb nog maar 5 maanden... de tijd gaat snel ! De vakantie duurt hier bijna 3 maanden, van half december tot half maart, dus dan wordt alles onderbroken. Nu wil ik echt dat er iets van de grond komt ! Ik heb mijn baantje bij Route Atlas opgezegd, omdat ze ineens veel minder gingen betalen en ga kijken of ik iets anders kan vinden op korte termijn. Dan heb ik in ieder geval weer meer ruimte voor mijn zang en fotografie en om een huis te zoeken :) …

Vanavond vieren Cris en ik dat we 2 jaar verkering hebben en voor het eerst langer fysiek samen dan liefde op afstand, hahaah... het gaat jullie goed,

heel veel liefs,
evelyne

p.s.: uiteindelijk is het toch nog een erg lange tekst geworden, dank voor jullie doorzettingsvermogen ;) !