januari in de stad

Lieve, lieve mensen,

Het is inderdaad weer even geleden, maar hier is na de kerst de vakantie begonnen en daardoor was ik van eind januari t/m nu uit de running en op reis met mijn moeder :)

Kerst hebben we dit jaar niet gevierd, want Cris heeft geen goede band met zijn ouders, waardoor ik mijn familie en vrienden juist extra miste (ben maar tango gaan dansen die avond), maar oud en nieuw was erg gezellig, met zijn dochtertje Cata en vrienden van ons, veel lekker eten en vuurwerk. Net in het nieuwe jaar won ik via tangoradio la 2x4 kaartjes voor een optreden van Lidia Borda, één van de beste vrouwelijke tangozangers van de nieuwe generatie vind ik (hoewel ze soms, net als André Hazes, nét iets teveel snikken door laat klinken in haar gezang, zeker als je er op gaat letten, haha) en iemand die ik al tijden graag live wilde horen. Een week later vierde Carmen, een vriendin van hier, haar verjaardag met een verkleedfeest. Ik had me een beetje verkeken op de tijd die mijn outfit zou vergen en nadat we bijna anderhalf uur (!) bezig waren geweest met mijn mummiepak, wat van losse flarden aan elkaar hing, en Cristian zich had vermomd als piraat, twijfelde de taxichauffeur even of hij ons wel mee wilde nemen: hij wist niet of hij ons zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde brandwondencentrum moest brengen of dat dit een wel heel vreemde manier was om hem te overvallen... :)

De stadsgouverneur had eind vorig jaar ineens besloten dat de historische metrolijn A uit 1910, de eerste van Latijns-Amerika en het zuidelijk halfrond, vervangen moest worden door moderne voertuigen omdat de oude, sjieke, nostalgische wagons niet veilig genoeg meer zouden zijn. Erg jammer, want de spiegels, melkwitte lampjes en warmhouten interieur ademden zo'n bijzondere sfeer uit dat je je in vroeger tijden waande. Oorspronkelijk kwamen deze treinstellen uit Brugge en nu zijn ze aan de kant geschoven voor kille, nietszeggende monsters uit China, terwijl de wanden van nieuwere metrowagons evengoed trillen. We konden nog net een middag foto's gaan maken met Catalina voordat ze definitief verdwenen...

Januari was erg rustig: eindelijk meer lucht en ruimte door alle mensen die massaal naar Mar del Plata (het Scheveningen van Argentinië) trokken en aanzienlijk minder tango-optredens. We hebben vaak met vrienden afgesproken en ik heb via Mayke (een NLse tangodanseres uit Enschede die mij via dit blog had opgespoord) Alet leren kennen, die bij orkest La Andarriega bandoneon heeft gespeeld de afgelopen 5 jaar en deze maand weer terug gaat naar NL. Ook leerde ik de Noorse Nina Bendiksen kennen bij de oude wijkbar Los Laureles in Barracas, waar we allebei op een vrijdagavond bij de open microfoonsessie een paar nummers zongen. Ik had al eerder van haar gehoord, maar nu bleek ze ineens in Buenos Aires te zijn en een week later op te treden. Ze zingt bekende tango's in haar eigen dialect, waaronder Sør, de Noorse versie van Sur ! Erg mooi...
In deze bar zag ik ook weer Inès Arce, de 82-jarige 'leeuwerik' die jarenlang in een wijkbar in Pompeya zong tot de eigenaar stierf en die ik nu gefotografeerd heb voor mijn portrettenreeks over oudere tangozangers. Ik vond het trouwens best spannend om alleen door Pompeya te lopen, een nogal ruige en arme buitenwijk waar nooit buitenlanders komen en ik overal nagestaard werd, maar het ging allemaal goed.

Eind januari zijn we een kort weekend de stad uitgeweest, omdat Cris (en ik indirect ook) overwerkt dreigde te raken door de drukte in de jeugdherberg. Ik dacht dat het “Eco Yoga Park” wel een goede optie zou zijn, maar na een tijdje met de bus en taxi bleken we ineens in een Hara Krishna-gezelschap uit te komen, dát stond er niet bij op de website ! Niet dat ik iets tegen Krishna's heb (mag je eigenlijk niet zeggen, want zij noemen zichzelf Sanata Dharma), maar dat verandert toch de sfeer en je voorstelling van de plek enigszins, die enkel werd gepresenteerd als yoga- en meditatieoord buiten de stad... we hebben mantra's gezongen (hare krishna, hare krishna, krishna, krishna, hare, hare...), geslapen tijdens de meditatie, onmogelijke yogahoudingen aangenomen en toen het donker was in het gras naast de biologische moestuin naar de sterren liggen kijken, maar helemaal tot rust kwamen we niet. Misschien kwam het door de koele relatie tussen de communebewoners onderling en tussen hen en de vrijwilligers die, ondanks het feit dat ze de hele dag isolerende koeienpoep op een ecologisch huisje hadden staan smeren, er voor ons gevoel niet helemaal bij hoorden ? Hoe dan ook, het was een interessante ervaring, hun tempel was prachtig en hun vegetarische eten was erg lekker, maar het eerste wat Cristian deed toen we terug waren was een jointje opsteken en onder het genot van een flinke portie shoarmavlees naar de goals van Messi kijken om weer terug te komen in de werkelijkheid, hahaaha :) ... Een tijdje later zij hij dat hij zin had om yoga te gaan doen om soepeler te worden, want hij had toch wel gemerkt dat hij erg stijf was ! Ik vond de duizenden vuurvliegjes boven het koolveld nog het mooiste, dáár wordt je pas meditatief van...

En toen kwam eind januari mijn moeder Dini op bezoek ! Ze kwam voor het eerst naar Zuid-Amerika en van -4 in Zwitserland naar 36 graden in Buenos Aires, een flinke thermische shock :) Na een paar dagen hier in de stad (Caminito, optreden van tangodiva Maria Graña in la usina del arte van La Boca, handwerkersmarkt in San Telmo, Recoleta en haar statige kerkhof met prachtige beelden) gingen we op reis naar het noorden: Corrientes en Misiones. Ons einddoel waren de watervallen van Iguazú, maar onderweg wilden we graag wat kleinere plaatsen bezoeken en de jesuïtenmissies uit de 18e eeuw...

(wordt vervolgd in het volgende verslag, anders wordt het wel een heel lange lap tekst)...

liefs,
evelyne