kerst in de hitte

Lieve mensen,

Op de valreep voor het einde van het jaar een nieuw verslagje van mijn belevenissen aan de andere kant van de aardbol. Hopelijk is het niet te koud in Nederland na de eerste sneeuwval ? Een paar weken geleden bedekten de jacarandás de stad nog met en sluier van lila bloesem en eereergisteren, de ‘dag dat de wereld zou vergaan’ is het hier zomer geworden en het kwik rijst de pan uit...

Het is voor het eerst dat ik kerst en oud en nieuw in de zomer vier en ik hoop nog steeds vurig dat ik ergens een zwetende kerstman in wollen pak op het strand zal waarnemen, het toppunt van absurdisme als je het mij vraagt...

Hoewel ik nog steeds wel eens het idee heb dat ik in een parallel universum leef hier, begin ik me steeds meer thuis te voelen. Mijn poging om Franse lessen te geven is geen succes geworden, omdat de metro (beste plek om advertenties op te hangen) net een grote stakingsgolf lanceerde en alle briefjes steeds weer uit de wagons haalde, maar sinds 2 weken heb ik een baantje via internet voor een reizigerswebsite, waarvoor ik informatie over busreizen moet opzoeken. Niet superinspirerend op het artistieke vlak, maar het is relatief weinig werk, het betaalt prima en het is een goed idee, want veel bedrijven publiceren maar de helft van hun reisgegevens, als ze al een website hebben... En ik sta elke vrijdagavond model (ja, naakt !) voor een tekengroep in Palermo met hele goede tekenaars, dankzij Ingrid, die toen ze terug ging naar Frankrijk mij vroeg of ik haar wilde vervangen.

Sinds we terug zijn uit Puerto Madryn ben ik serieus begonnen met zangles (één techniekles per week) en heb ik in een restaurant gezongen (open microfoonavond), in een bar tijdens het festival van San Telmo en één nummer met Juan Villarreal in El Bar de Julio met uitzicht op de Obelisco, maar nog veel beter: op 12 december heb ik opgetreden met Tomás Ruiz, een andere beginnende zanger die ik ken van de muzieklessen in de tangoacademie ! Ondanks de kleine opkomst (15 man publiek van de 45 die zouden komen) was het een groot succes. De ruimte ('de boomhut' genaamd, een mooi oud pand met muurschilderingen van bomen wat sinds kort officiëel cultureel centrum is) was erg aangenaam. We hebben allebei 6 nummers gezongen met een gitarist en met cajón voor de zamba’s en candombes. Ik hoop nog veel vaker op te kunnen treden hier om ervaring op te doen, maar vaste musici heb ik nog niet gevonden. Wel ga ik nog steeds veel naar zangoptredens en leer ik steeds meer mensen kennen. Nidia, een uiterst energieke dame van 80 die sinds een jaar tango zingt en optreedt, was ook van de partij. Echt een fenomeen, want ze gaat naar alle tangoplekken en blijft tot 7 uur ‘s ochtends zingen tijdens de afterparties :). Ze is mijn adoptie-tango-oma. Ik heb ook meegedaan aan de zangwedstrijd Hugo del Carril voor beginnende tangozangers, maar ben helaas niet uitgenodigd voor de halve finale, hoewel niet duidelijk was of ik niet door de selectie was gekomen of dat ik niet gebeld was voor deelname, want de organisatie was superrommelig. Er waren weinig inschrijvingen, (bijna of) allemaal deden mee aan de selectie voor de halve finale en ik hoorde van de juryleden dat er 1 persoon niet op was komen dagen. En er was geen mogelijkheid om er achter te komen of ik dat was of niet ... maar toen ik dat hoorde was het sowieso al te laat.

En ik heb weer gelunched met mijn oude vriend Alberto Podestá, beroemde tangozanger en bejaarde charmeur van 88, en een optreden van hem gezien in La Viruta. Hij heeft alleen steeds minder stem en moest op een tafel leunen om zichzelf overeind te houden tijdens het zingen … De jonge garde tangozangers was te horen en te zien tijdens het tangofestival van Almagro en van San Telmo, met een prachtige milonga in een coloniale patio van de oude vrouwengevangenis. Twee groepen die ik leuk vind en al vaker op heb zien treden zijn duo Fuertes – Varnerin, die oude tango's in tweestemmige zang met gitaar spelen en Rascacielos / Rascasuelos (Wolkenkrabber / Bodemkrabber) die afhankelijk van de avond klassieke tango's spelen in pak, maar met zwarte make-upwallen onder hun ogen of moderne, heftigere tango's in ruigere kleding, met Limón García, een voormalig (en actueel, hoewel getemperd) rockzanger. Het doet goed om zoveel variatie binnen de tango te ontdekken. Ook dichters en schrijvers zijn langzaam maar zeker in opkomst en inspireren tot nieuwe nummers. En het is fantastisch om met een vriendin over straat te lopen na een avond uit en toevallig langs de Sanata tangobar te komen en daar nog een paar uur langer opgeslokt te worden door de nacht.

Overdag pak ik steeds vaker de fiets, hoewel dit niet altijd even soepel gaat. Er zijn wel fietspaden, maar ze zijn ongeveer zo breed als de helft van een Nederlands fietspad en beide richtingen liggen naast elkaar. Verder zijn er verschillende obstakels die je dient te vermijden, zoals laaghangende takken, vuilniscontainers, vulgair commentaar van passerende taxichauffeurs en andere geile bestuurders, asfaltranden en geulen midden op het fietspad, omdat ze ze niet netjes afgewerkt hebben, slecht geparkeerde auto's, vuilnisscheiders met bulkwagens, auto's die je telkens de weg afsnijden en ineens afgehakte fiestpaden die een paar blokken verderop verder blijken te gaan... en uitlaatgassen uiteraard, maar die compenseer ik met uiterst gezonde biologische groenten en fruit :)

Wat me opvalt, nu de zomer is begonnen met haar soms onverwachte stortbuien en overstromingen en stroomuitvallen, is dat er maar weinig mensen géén tatoeage blijken te hebben. Velen beperken zich tot een tribaal symbool of asiatisch karakter in de nek, maar sommigen hebben hun décolletés en armen vol met wilde patronen. Het aarsgewei daarentegen is hier niet populair. Oorbellen wel, die worden soms al bij baby's van 2 weken geplaatst !!! En iedereen (ook jongeren) heeft hier littekens van kinderinentingen in de linkerarm, net als de generatie van mijn ouders, maar in Nederland is dat allang niet meer met de jongere generatie. Als een stigma waaraan je pure Argentijnen kunt herkennen...

Vorige week ben ik in Mataderos ('Slachthuizen', de oude slagerswijk in het westen van Buenos Aires) naar een milieufilmfestival geweest. Vooral de documentaire 'Plastic Planet' van Werner Boote, over hoe de aarde steeds meer geïnfecteerd raakt door plastic en 'Cartoneros', over de karton- en plasticscheiders in de stad en hun gevecht voor het recyclen van afval met de overheidsmaffia vond ik erg indrukwekkend. In het park om de hoek (Parque Centenario), zien we op het eilandje in de vijver regelmatig een grijswitte kat rondlopen. Die zit daar al maanden en leeft samen met zijn eendenvrienden, als een getemd huisdier wat binnen de gemanipuleerde natuur van de stad teruggekeerd is naar een beperkt stukje wildernis. Waar hij van leeft is ons een raadsel, wellicht verorbert hij soms een eendenei of een koikarper, maar hij ziet er kerngezond uit ! Er worden hier veel katten achtergelaten in het park, maar er is ook een asiel waar je ze weer kunt adopteren en de katten die loslopen worden 's avonds regelmatig door oudere dametjes verwend met brokjes. In de botanische tuinen praat men over een plaag, omdat ze de zeldzame plantensoorten vernielen met hun nagels en territoriumafbakeningen. Daar worden ze dan ook gratis gesteriliseerd. Ik droom soms wel eens van een hond of een kat, maar in de stad is dat geen doen. De puppy van onze Chileense bovenburen poept standaard het gezamenlijke dakterras onder en is hyperactief omdat hij amper wordt uitgelaten. Wel heb ik een kleine moestuin kunnen maken op ditzelfde terras en eten we nu organische kers(t)tomaten en stadspeultjes.

Ik wens jullie allemaal heel fijne feestdagen, ook namens Cris ! Geniet van de rust en elkaar en tot 2013 voor meer verhalen uit het Zuidelijk halfrond !

Liefs,

evelyne

P.S.: Eind januari verhuizen we naar San Telmo. Zodra ik het adres weet, zal ik het doorgeven. En mijn moeder komt dan naar Argentinië, jiehaaaaaa...